De doden zwijgen - Verhalen uit het Fin de Siècle
Als portrettist van de Weense samenleving ten tijde van het Fin de Siècle is Arthur Schnitzler (1862-1931) onovertroffen. Het psychologisch inzicht waarmee hij karakters en tijdgeest ontleedde, is door tijdgenoten als Sigmund Freud en Hugo von Hofmannsthal zeer geprezen.
Schnitzler maakt veelvuldig gebruik van de innerlijke monoloog: niet vreemd voor een auteur die tal van toneelstukken op zijn naam heeft staan. Herinneringen, dromen, hallucinaties, flarden van gevoerde gesprekken bepalen de leefwereld van Schnitzlers hoofdpersonen en niet de schijnbaar objectieve werkelijkheid. In De doden zwijgen zijn zes verhalen opgenomen, waarin vooral het wankele bestaan van vrouwen wordt beschreven. Juffrouw Else over de ondergang van een sensitief meisje, dat zich moet vernederen om de schulden van haar vader te voldoen, is één van Schnitzlers beroemdste verhalen.
'De avond is niet prachtig meer. Triest is de omgeving. Nee, niet de omgeving, maar het leven is triest. En ik zit hier kalm op de vensterbank. En papa moet worden opgesloten. Nee. Nooit en te nimmer. Het mag niet gebeuren. Ik zal hem redden, ja, papa, ik zal je redden'.