Vergeelde portretten uit een Indisch familiealbum
De schrijver van dit Indische familieverhaal is in werkelijkheid Rob Nieuwenhuys die bij de verschijning van zijn boek in 1954 het pseudoniem E. Breton de Nijs gebruikte. Uit familie-overwegingen. De tante die voor de hoofdfiguur van zijn boek model heeft gestaan, leefde toen nog. En al is zij geen gelijkend portret en uit minstens drie modellen opgebouwd, ze zou zich herkend kunnen hebben. Met haar dood verviel de noodzaak van het pseudoniem. Sindsdien heeft Rob Nieuwenhuys onder zijn eigen naam geschreven.
Rob Nieuwenhuys heeft daarna nog heel wat gepubliceerd. Hij is de schrijver van het standaardwerk over de Indische literatuur Oost-Indische Spiegel (1972, derde druk 1978) en de samensteller van een aantal fotoboeken die het oude Indië in beeld en tekst oproepen. Na Tempo doeloe (1961) verschenen Baren en oud-gasten (1981) en Komen en blijven (1982).
Beter dan in welke bespreking in dagblad of tijdschrift ook wordt Vergeelde portretten gekarakteriseerd door enkele regeltjes uit een brief die Rob Nieuwenhuys in 1962 van een hem onbekende lezeres kreeg: Uw boekje heeft mij weer duidelijk de tragiek doen verstaan van al die Indische mensen die na de soevereiniteitsoverdracht gedwongen werden naar het voor hen koude, vreemde Holland te komen. De tragiek van alle Toets en Nons, Njo's en Maatjes en Paatjes, Ooms en Tantes. Ik geloof dat u er een goed werk mee deed dit boek te schrijven en uit naam van alle 'displaced persons" dank ik u daarvoor.'