En de zon werd rood - De ondergang van Nederlands-Indië en de hel van de Birma spoorweg 1941-1945

Aan de spoorweg verzinkt het individu in de totaliteit van het immense leger slaven. Het bewustzijn verdooft. De laatste verschillen in status, afkomst en landaard vervagen. Onafzienbaar tot aan de door mensenhand geschapen horizon van de reusachtige bomen ontvouwt zich het beeld van de naakte gekromde ruggen. De halfglijdende wankele stappen in een zee van onder de zware last van vette rode aarde kreunende lichamen. Naast, boven en onder ons de meedogenloze bewakers.

De auteur, geboren en opgegroeid op Oost-Java, beschrijft zijn jeugd, het vervullen van zijn dienstplicht bij de Koninklijke Marine, de oorlog en de cultuurschok bij de confrontatie met 'de man met het gele gelaat'. Door de Japanners krijgsgevangen gemaakt en op transport gesteld naar Birma, ontkomt hij maar nauwelijks aan een eigen gegraven graf en beschrijft hij niet alleen de verschrikkingen aan de dodenspoorweg, maar geeft hij ook vooral weer hoe het voelde om van vrij mens tot slaaf te worden. Door zijn biografie heen wordt de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog geweven, die waar mogelijk is verpersoonlijkt.

Na zijn bevrijding door 'Farce 136' op 25 augustus 1945 keert hij vanuit Siam met de 'Rode Olifant' brigade terug naar Indië, waar zijn vader inmiddels ineen Japans interneringskamp is omgekomen en zijn moeder en broer zich in handen van Indonesische extremisten bevinden. Na nog bij het Korps Mariniers ingezet te zijn om te vechten voor handhaving van rechten orde in Indië, wordt hij op 31 oktober 1947 in Nederland gedemobiliseerd, waar zijn moeder en broer inmiddels ook zijn aangekomen. Totaal ontheemd trachten zij hier een nieuwe toekomst op te bouwen.

Een boek om te lezen niet alleen door degenen die de oorlog in Zuid-Oost-Azië zelf aan den lijve hebben ondervonden, maar ook door hen die in de geschiedenis hiervan, zijn geïnteresseerd.