Een eeuw Heilig Hart Parochie Maarssen 1885-1985
Een vondst - dat niet alleen, een gelukkige gedachte - dat ook, een zinnige bijdrage aan het eeuwfeest van ons kerkgebouw - vooral, is deze jubileumuitgave. Parochiaan Jan van Veldhuizen ziet zijn droom verwezenlijkt. Ons kerkgebouw is karakteristiek voor de plaats Maarssen. Slechts weinigen weten van de geschiedenis die er achter schuil gaat. Dit feestboek onthult haar voor velen.
Pastoors vallen in de achter ons liggende tijd op. Er zijn gulle en gierige pastoors geweest. Pastoors zijn voorgegaan in harde gestrengheid, bewust van hun potestas (macht), en in milde soepelheid, bewust van hun opdracht het geknakte riet niet te breken. Aan tafel in de pastorie hebben we gedeeltes uit de pastoorsverhalen gelezen en ervan genoten.
Helaas valt slechts een vage voorstelling te maken van de geloofsgemeenschap door de loop van de tijd achter de pastoors. In enkele namen wordt zij even zichtbaar. Bijna niets is bekend over de bestaanservaring van de gemeenschapsleden. Hoe beleefden zij hun bestaan, als mysterie of als fatum of als bedrieglijke schijn en bron van lijden? Hoe was hun vroomheid in hun bestaanservaring, mystiek of profetisch of 'devotioneel of ritueel? Wel is bekend, hoe arme mensen in hun bestaan afhankelijk waren van de armenzorg van de Statie, later Parochie. Hoe zagen die mensen de Kerk? Voelden zij zich samen kerk?
Uit een 200 jaar oude tekst mogen we vermoeden, dat het geloofsleven van de gemeenschap achter de pastoor sacramenteel is geweest. Als missionaris Snoek rondwaart om parochianen van de Statie Maarssen te onttrekken, tekenen katholieken een stuk op zegel, waarin zij getuigen: 'Dat hunnen ouders en voorouders van onheugbare tijden de Heilige Sacramenten in rust en vrede hebben ontvangen in de Catholyke Statie en Bidplaats van Maarssen'. Sacramenteel was hun geloofsleven.
We zien ook, dat katholieken gestreefd hebben naar een eigen heiligdom. Maarssen wordt in het citaat omschreven als 'bidplaats'. Wat is een bidplaats zonder eigen heiligdom? Voor ons huidig opvallend heiligdom was er een onooglijk Schuurkerk, daarvoor een stal, daarvoor een kerk. Parochianen blijken niet onverdeeld gelukkig met de gevoerde handelwijze van het toenmalig kerkbestuur om tot een eigen heiligdom te komen.
Nu kijken we naar de 100-jarige kerk, waarin mensen hun vreugde en verdriet, hun moed en angst, hun tevredenheid en nood hebben uitgebeden, uitgezongen en de sacramenten hebben ontvangen. We zien terug naar het verleden, niet om er te blijven - misschien om even te zuchten: 'zo was 't dus' -, maar om verder te gaan. Sinds onheuglijke tijden hebben mensen in de katholieke statie en bidplaats van Maarssen 'in rust en vrede' hun geloof beleden, hun lofliederen gezongen, hun nood geklaagd. Mogen wij vanuit dit verleden onder Gods zegen samen kerk zijn in de tijd die voor ons ligt.
Theo Lamers o.carm., pastor en deservitor van de parochie en bidplaats van Maarssen