Vijftien jaar Boven-Digoel - Bakermat van de Indonesische onafhankelijkheid
Toen oud-premier Schermerhorn het manuscript van dit boek onder ogen had gekregen, was zijn eerste reactie: Dit is de belangrijkste bijdrage van Indonesische zijde tot de kennis van onze koloniale geschiedenis. Dit unieke 'document humain' en historisch werk werd voor het eerst gesignaleerd in een paginagroot artikel van Joris van den Berg in Vrij Nederland van 1 mei 1971 die zich in immens verbazing afvroeg waarom dat nog niet was uitgegeven.
De nu 77 jaar oude I.F.M. Salim - verbonden aan de Indonesische ambassade in Den Haag is een van de weinige overlevenden, waarschijnlijk de enige, die alle vijftien jaren (1928-1943) van het bestaan van het Nederlands-Indische concentratiekamp daar als gevangene heeft doorgebracht. In werken van Nederlandse schrijvers komt Boven-Digoel nauwelijks boven de horizon. Bij Baudet en Brugmans maar terloops, evenals in de memoires van Jonkman. Alleen dr. Schoonheyt, kamparts van 1932 tot 1934 wijdde er een boek aan, en al kwalificeert Salim de feiten als juist, Schoonheyts visie was uitgesproken Nederlands-kolonialistisch en behoeft aanzienlijke correctie. Salim doet de Boven-Digoelhistorie helemaal opnieuw uit de doeken, objectief, zonder rancune. Volgens Schermerhorn is dat laatste een van de meest bewonderenswaardige aspecten van dit document, nl. dat Salim over zijn eindeloos lijkende verbanning kan schrijven zonder wezenlijke wraakgevoelens jegens ons volk.
I.F.M. Salim, geboren 1902, is de zoon van Soetan Moham'nad Salim, destijds Indonesisch officier van justitie in het voormalig Nederlands-Indië. Zijn broer, Hadji Agoes Salim, was politicus en Volksraadlid in Batavia. Tot zijn vrienden behoorden vanaf zijn kamptijd o.a. Mohammed Hatta, Mohammed Roem en zijn neef Soetan Sjahrir. Salim kreeg een Nederlandse opvoeding en middelbare schoolopleiding. Zijn kritische instelling als journalist en zijn contacten met de notoire Indonesische vrijheidsstrijder Tan Malakka in Singapore leidden tot zijn arrestatie en deportatie naar Boven-Digoel.
In de inleiding van de inmiddels overleden politicus, Prof. M. W. Schermerhorn schrijft deze o.a.: Dit 'eenvoudige' en aangrijpende document zal tot de onmisbaar belangrijke literatuur over ons koloniale verleden gerekend worden.