Sumatraantjes

Indien Zentgraaff zelf nog had kunnen beslissen op het verzoek van de uitgever, om voor het na-oorlogse Nederland een herdruk te verzorgen van ,,Suinatraantjes", zou hij ongetwijfeld zijn toestemming met genoegen en een zekere voldoening hebben verleend. Het viel derhalve noch zijn weduwe, noch mij moeilijk tot een decisie te komen, die ook in zijn geest zou zijn.

De Sumatraantjes, zoals wij onze journalistieke artikelenserie naar een kleurig, levendig aquarium-visje noemden, zijn boven alles een getuigenis van liefde voor dit land en deze volken; en wat wijlen Zentgraaff betreft, mag ik er aan toevoegen: van een zeldzame kennis dier beide, in de loop van tientallen jaren journalistieke werkzaamheid op de meest uiteenlopende gebieden vergaard. Dat zij in menig opzicht typisch voor-oorlogs zijn en derhalve tot het verleden behoren, kan men als mede-schrijver dezer journalistieke impressies eerlijk in zijn pro en contra's aanvaarden. Enerzijds kan men stellen, dat de nieuwe tijd veelal een andere belichting vraagt. Anderzijds herinnere men zich met voldoening, dat zulk een nieuwe tijd mede door dit verleden wordt bepaald. Van dit verleden in een recente beleving vertellen voor Sumatra de journalistieke schetsen, door Zentgraaff en mij afwisselend geschreven, steeds met Zentgraaff als mentor en ik als dankbaar leerling, voor wie reis en Zentgraaff's mentorschap even onvergetelijk zijn als dit machtige land van Sumatra dat wij van Zuid naar Noord doorkruisten.

Het was een voorrecht dit land van Sumatra zo te hebben mogen bereizen en er van te hebben mogen vertellen. Ik realiseer mij dit voorrecht opnieuw en in bijzondere mate, nu onze journalistieke schetsen ter lezing worden voorgelegd aan een Nederlandse lezerskring, op een tijdstip van ongekende belangstelling voor Indië en nieuwe mogelijkheden van wederzijdse waardering.

De Bilt, Juli 1947, met verlof. v. G.