Noch noodig, noch gewenscht - Honderd jaar vakbond voor militairen 1898-1998

In 1898 hadden enkele onderofficieren van het Nederlandse leger de euvele moed om in garnizoensstad Den Helder een bond, genaamd Ons Belang, op te richten. "Noch noodig, noch gewenscht", reageerde de toenmalige minister van Oorlog J.W. Bergansius enkele jaren later. Dat deze oud-generaal een vakbond voor militairen niet gewenst vond in een tijd waarin grote sociale onrust overal de kop op stak, ligt voor de hand. Maar wie zo'n eeuw geleden geen oog had voor de sociale noden van het Nederlandse onderofficierskorps moet wel ziende blind geweest zijn. De militairen moesten het doen met een schamel loon, kenden nauwelijks pensioenvoorzieningen en hun weduwen waren afhankelijk van de liefdadigheid

 Ons Belang groeide dan ook al snel uit tot een grote, machtige bond, vaak tegen de verdrukking in. Een bond die niet alleen verbeteringen van de positie van onderofficieren afdwong, maar ook zelf een netwerk van sociale fondsen en verzekeringen opzette voor haar leden. Na de muiterij op De Zeven Provinciën werd Ons Belang een zware slag toegebracht. Door het zogenoemde 'Reglement voor militaire belangenverenigingen' stonden de bonden feitelijk onder curatele van de militaire en politieke top. Na de oorlog klom Ons Belang weer langzaam op naar een toonaangevende positie in de militaire vakbeweging. Een positie die nog werd verstevigd door de vorming van een federatie met de Vereniging van Militair Technisch- en specialistisch Beroepspersoneel (VMTB) en de Algemene Militaire Pensioenbond (AMP). De Algemene Federatie van Militair Personeel (AFMP), de rechtstreekse opvolger van Ons Belang, is anno 1998 weer een invloedrijke vakbond die zich onvermoeibaar inzet voor de sociale rechtspositie en de werk- en leefomstandigheden van militairen.