Een ruwe hand in het water

In de zomer van 1942 werden ruim duizend 'vooraanstaande', maar als anti-Duits bekendstaande, Nederlandse burgers gearresteerd en als gijzelaars ondergebracht in het klein-seminarie 'Beekvliet' in Sint-Michielsgestel en het groot-seminarie Haaren. Tot hun vrijlating in september 1944 leidden deze mannen een onwezenlijk bestaan: ze kregen van de Duitse kampleiding een ongeëvenaarde speelruimte, maar steeds hing boven hen het onzekere lot. Zoals een van de gijzelaars het typeerde: "... een aquarium ( ... ) rustig tot er een ruwe hand in het water duikt, de verzamelde vissen doet opschrikken en er enkele meeneemt om gedood te worden. Na de deining komt er weer een zekere kalmte."

Nu na de oorlog overheerst er een overwegend positief beeld van deze gijzelaarskampen. Saskia Jansens nuanceert dit beeld in haar bijdrage over het dagelijks leven in de kampen. Geraldien von Frijtag Drabbe Künzel reconstrueert en analyseert het Duitse gijzelingsbeleid. Zij komt tot de slotsom dat dit beleid internationaal gecoördineerd werd. Toen de Duitse bewindsvoerders concludeerden dat de gijzelingspolitiek met veel succes had, werd een beleidswijziging overal doorgevoerd, nationale verschillen daargelaten. Prof.dr. J.C.H. Blom schreef voor dit boek een inleiding.