Japanse vrouwenkampen in voormalig N.O. Indië 1942-1945 (2e-hands)
Michelin? Hoe kom je aan die naam? Geboren in Den Helder, Noord-Holland. Vader was zeeman en zag me pas toen ik al kon lopen. Ik ben genoemd Johanna Dyinphna, moeder van pa. Opoe stond op de markt in Rotterdam (naat van de markt). Ik werd naatje - mijn gevoelige kinderziel kreeg een enorme deuk. Ik werd gepest tot en met. Ik moest vaak huilen als ik toegezongen werd: Naatje, Naatje, ben je boven? Ja mevrouw ik schud 't bed. Kijkje dan wel naar de vlooien? Ja mevrouw ik vang ze net, enz. enz.
Pa kreeg een walbaan in Rotterdam. Ik ging op een nieuwe school en kreeg de naam 'Jopie', wat was ik blij. Van Naat en naatje was ik af. Ik groeide niet zo goed in de lengte maar wel in de breedte. Dikke beentjes, korte armpjes en bijna geen nek. Met achttien jaar was ik 1 meter 58. Wel een leuk smoeltje, een lachebekje en aan vrijers geen gebrek. Dansen en bioscopen waren mijn hobby en lezen. Moeder zei, kind je verleest je verstand. Ik was de beste van de klas. In 1941 ben ik gekozen als Miss Harley Davidson. Dertien jaar was ik toen mijn pa naar Indië zijn plicht ging vervullen. De familie ging mee, moeder, zusje en ik. Mijn 10 jaar oudere broer bleef studeren in Holland. De boot 'Sibajak' bracht ons naar Soerabaja. In Indië hebben we mooie jaren gehad, tot de oorlog met Japan begon en 31/2 jaar jappenkamp heeft veel misère doen ontstaan.
Na de oorlog trouwde ik mijn lief. De ellende die we meegemaakt hadden;hebben we diep in ons binnenste weggestopt, er werd toch niet naar onze smart geluisterd, wij waren niet welkom in Nederland. Mijn frustraties, er was geen aandacht voor - wat deed ik? Mijn lief gezin goed verzorgen en lekker alles meeëten - ik werd zo dik - 80 kilo - een Michelin-pop. Ik kon solliciteren voor dikke dame van de kermis. Michelin je moet toch gaan lijnen je bent echt het autobanden mannetje. Heel erg dat iedereen toen mij zo noemde. Nu ben ik gelukkig met mijn naam Michelin. Na veel hongeren en afzien ben ik nu gekrompen 1 meter 54 - 60 kilo. Naast mijn beurs is de weegschaal het meest gebruikte voorwerp van mijn bezit. Als ze mijn naam horen, zeggen ze wat een mooi franse naam heb je. 't Is een erenaam voor mij - de kommer en kwel vergeet ik nooit en ik eet iedere ochtend twee droge boterhammetjes. Altijd oppassen, nooit meer stiekum uit mijn ijskast 's nachts een stuk kaas jatten en geen snoep meer...
Ik ben mentaal sterk. Ik heb een geweldige huisdokter en een psychiater want een mens kan vergeven maar niet vergeten - 's nachts word ik vaak gillend wakker - dan ben ik weer jong in het jappenkamp - ik heb hulp nodig en die krijg ik nu al jaren gelukkig. Ik schrijf veel en teken mijn werk met de naam Michelin ondanks dat opoe zei we noemen haar naatje.