Nergens veilig - Brief uit de onderduik

Enige tijd geleden kwamen vier schoolschriften tevoorschijn, waarin een onderduiker zijn verhaal vertelt aan zijn schoonzuster die voor de oorlog naar Zuid-Amerika was geëmigreerd.

In een lange brief wilde les Dikker voor haar en voor de wereld vastleggen wat er was gebeurd. Wij brachten die dag echt gezellig door, waren ons nog niet bewust van de vreselijke gevaren die boven ons hoofd hingen. Wij waren wel stuk voor stuk onze positie en carrière kwijt, maar wij mochten ons verheugen in elkaars aanwezigheid. Wij hadden behoefte bij elkaar te zijn, wij beurden elkaar op. Wij werden op een hoop gedreven en hielden ons aan elkaar vast. Wij voelden wel de onafwendbare dreigerig, maar trachtten er langs te kijken. Wij wilden zo graag leven, zoals ieder mens. Wij waren al paria's, maar wilden het niet weten. Wij zagen met angst en beven de duistere toekomst tegemoet, maar speelden voor elkaar de helden. Of beter, de onverschillig moedigen die geen groot gevaar zagen. Maar als wij alleen waren, voelden wij de ijzeren ring die om ons gesmeed werd steeds nauwer worden. Dan begrepen wij, dat het lot dat ons wachtte zwaar en ondraaglijk zou zijn.