Catharina de Grote - De amoureuze keizerin

Toen grootvorstin Catharina in 1762 haar man - tsaar Peter III - van de troon deed stoten en zichzelf tot alleenheerseres liet uitroepen, bood vrijwel niemand verzet. Zo zelfverzekerd trad het voormalige Duitse prinsesje op en zo goed had ze de paleisrevolutie voorbereid. Niettemin was haar grootste troef vermoedelijk haar machtige persoonlijkheid, die iedereen uiteindelijk voor haar deed buigen. Vanaf het moment, dat ze in het voorjaar van 1744 de Russische bodem betrad als toekomstige vrouw van de troonopvolger, had ze haar sterke wil kenbaar gemaakt. In haar strijd tegen haar half gekke echtgenoot en de intrigerende hofadel omringde ze zich heimelijk met 'adviseurs' aan wie ze doorgaans meer leende dan haar oor alleen. Met hun hulp veroverde ze ook de keizerstroon.

Ook als tsarina kende ze een liefdeleven, dat met recht als uiterst gevarieerd mag worden omschreven. Haar amoureuze escapades
werden nu echter nauwelijks meer verborgen en bezorgden haar de reputatie van een vrouwelijke blauwbaard, die niet geheel ten
onrechte was. Veel van haar daden zijn terug te voeren op een onverzadigbaar verlangen naar macht en roem: haar veroveringen in
Polen en het Turkse rijk, haar correspondentie met leidende geesten in Europa (onder wie Voltaire), haar welsprekend beleden verlichte idealen, die echter nauwelijks in de praktijk gebracht werden.

Toch kende deze meedogenloze vrouw, die niemand vertrouwde en zonder scrupules regeerde, wel degelijk de tedere gevoelens van ware liefde. Sinds hun kennismaking heeft ze levenslang een tragische liefde gekoesterd voor Grigori Potemkin. Ze heeft deze 'kleinmoedige reus' keer op keer met geschenken overladen, hem zijn fouten en zijn ontrouw vergeven, hem miljoenen ter beschikking gesteld voor gigantische kolonisatieprojecten . . . Maar altijd heeft ze beseft, dat ze in militair en politiek opzicht zijn meerdere was. Dat was haar grootste tragedie, als vrouw en als keizerin.