Oude K.P.M. schepen van 'Tempo Doeloe' - Deel 4

Als oud K.P.M.-er en nog Wilhelmina's wapenrok in het K.N.I.L. gedragen hebbende, ben ik er trots op om iets over de schrijver van dit boek te verhalen. Deze Lucas Lindeboom, zeeschuimer van de 20ste eeuw, ken ik nl. zeer goed, hoewel men niet lang nodig heeft om hem goed te leren kennen. Tijdens een tocht naar Atjeh in 1987 was ik zijn gids en metgezel en het klikte direct tussen ons tweeën. Deze hedendaagse piraat van de wereldzeeën bleek precies te zijn wat ik tijdens onze eerste kennismaking van hem dacht. Goed gemutst, naar anderen luisterend en altijd bereid om de helpende hand te bieden. 'Last but not least' beschikt hij over een groot aanpassingsvermogen. Ongeremd zijn vooroorlogs passar-Maleis sprekend, maakte hij vlug vrienden en in een warong langs de weg de maaltijd gebruikend, at hij met smaak wat de pot van iboe (tantetje) daar schafte.

Op de veerboot naar Sabang stond hij nog voor vertrek al met de naghoda in het stuurhuis te praten en eenmaal in Sabang ontplooide hij elke dag tegen 11 uur steevast het initiatief om in een restaurantje vast bier te laten koud zetten, zodat we bij de middagmaaltijd van een koel glas bier konden genieten. Lucas wilde per se de vuurtoren op. Poeloe Breueh zien en ik regelde een bootje voor hem. Met zijn zoon en nog een student uit Soerabaya die Lucas op sleeptouw had genomen togen wij er heen en ik was zo ziek als een hond. Lucas niet, die kwebbelde honderduit met de djoeragan en genoot van het tochtje alsof hij nog niet genoeg water in z'n lange zeemansleven had gezien. Vlak onder de wal werd geankerd en de laatste paar honderd meter werden roeiend in een lek vletje afgelegd. Nooit zal ik het verbaasde gezicht van de twee matrozen vergeten, toen wij tweeën hun peddels ter hand namen en deze blonde Lucas ritmisch begon te zingen: 'Gojang sagé, sagé sa gojang gojang padané. Bapak man moesti minoem klapperolie, Mamma man moesti poelang Poeloe Toli'.

We beklommen de tjot (heuvel) waar bovenop de hoge Willemstoren staat en na de wenteltrap bestegen te hebben, genoten we van het fraaie uitzicht. Een en ander moet bij Lucas een lyrische snaar geraakt hebben, want in het gastenboek van de vuurtorenwachter schreef hij toen spontaan een pantoem (Maleis puntdicht). Datzelfde motorbootje bracht ons terug naar Atjeh, ik was weer zeeziek maar Lucas zat met smaak het hem aangeboden maaltje rijst met vis en roedjak te verorberen. Deze zwervende piraat is helaas te laat geboren. Hij zou als kaper-kapitein in de stijl van Robin Hood zich op een van deze eilanden hebben moeten kunnen vestigen, met milde doch met strakke hand over het man en vrouwvolk regerend. Dat soort leven zou ik je van harte gunnen, ouwe schavuit. Dat zou in Atjeh, ergens ten oosten van Celebes of in de Molukken kunnen zijn, de lokatie is niet belangrijk want hij past zich wel aan.

Wij corresponderen regelmatig, maar Lucas is helaas net als de Rode Pimpernel; je weet dat hij er is, maar je weet niet waar. Ten slotte Lucas, waarde en gewaardeerde zwervende zee-schuimer, hoop ik van harte dat ook dit deel van jouw geesteskind ingang moge vinden in de harten van hen die van de zee en van Indië houden en van al die lezers die om historische redenen geinteresseerd zijn in je boek. Hetgeen ik je van harte gun.

Je sobat keras Piet Tentua, alias 'Oom Ambon