Die hun leven niet liefhadden tot de dood

Vijftig jaar na dato heeft Diet Eman de moed gevat het relaas van haar belevenissen in de bezettingstijd te vertellen. Als een gewone jonge vrouw, met gewone vrienden, maar met een buitengewone God, heeft ze alles op het spel gezet om Joden te helpen in de Tweede Wereldoorlog. Samen met Corry en Betsy ten Boom belandt ze in de gevangenis van Scheveningen, en later in het concentratiekamp in Vught. De vele brieven en dagboekcitaten laten de lezer intensief de worsteling van een levend geloof in de levende God mee ervaren. Dit boek moet iedere realist en iedere cynicus aanspreken die worstelt met het denkbeeld dat God echt opmerkelijke dingen kan bewerken door nederige en geringe mensen.

Wat aan dit boek een bijna unieke kwaliteit verleent, is de manier waarop Diet Eman ons haar geschiedenis laat meebeleven door de vele citaten uit haar dagboek en de brieven die zij uitwisselde met Hein, haar verloofde, in de vijf jaar die hun samen zijn gegeven. Bovenal laten die citaten zien hoe ze dachten, hoe ze baden, hoe ze dankbaar waren, en hoe ze worstelden met de God die iedere dag in hun gedachten was.