Max Havelaar of de Koffieveilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij

'Want aan U draag ik mijn boek op, Willem de Derde, Koning. .. KEIZER van 't prachtig rijk van INSULINDE dat zich daar slingert om de evenaar, als een gordel van smaragd...

Aan U durf ik met vertrouwen vragen of 't Uw keizerlijke wil is: . . . dat daarginds Uw meer dan dertig miljoen onderdanen worden MISHANDELD EN UITGEZOGEN IN UW NAAM?'

Met deze bewogen oproep eindigt Multatuli zijn wereldberoemd geworden Max Havelaar. Hoewel het meer dan honderd jaar geleden op een zolderkamertje van een Brussels hotel geschreven werd, is het nog steeds een zeer toegankelijk en meeslepend boek.
Max Havelaar is één groot, vurig protest tegen de onderdrukking van de inlandse bevolking in het toenmalige Nederlands-Indië, maar ook een ingenieus gecomponeerde autobiografie: de ervaringen van Eduard Douwes Dekker als assistent-resident te Lebak en zijn mislukte poging om tegen het onrecht ten strijde te trekken.

Multatuli's stijl is virtuoos en ongelooflijk gevarieerd, nu eens nuchter of ironisch, dan weer gevoelig of gedreven.
- De portrettering van Batavus Droogstoppel, makelaar in koffie, Lauriergracht No. 37.
- De indringende toespraak tot de hoofden van Lebak.
Het ontroerende verhaal van Saïdjah en Adinda. Het zijn stuk voor stuk onvergetelijke juweeltjes van onze letterkunde.
Een waardevolle inleiding van prof. dr. A.L. Sötemann, de Havelaar-kenner bij uitstek, gaat aan het boek vooraf.