Weet waar je vandaan komt! - Herinneringen aan een ver verleden

Dit verhaal is geen sprookje, maar is de jeugdervaring van een meisje, dat het geluk heeft gehad om volwassen te worden. Het heeft wel een "happy ending"! Voor velen, die in analoge omstandigheden hebben verkeerd heeft het verhaal niets unieks. De wereld heeft immers altijd onrecht gekend.

Pijn is een puur persoonlijke ervaring. Wonden helen en de pijn trekt weg, maar de herinnering aan pijn laat zich onderdrukken, maar nooit helemaal uitbannen. Het is die herinnering, die het mogelijk heeft gemaakt, dat het meisje - nu een vrouw van zestig jaren - haar ervaringen heeft kunnen opschrijven voor haar twee kinderen en misschien ook voor hun nazaten. Bijna vijftig jaren zijn er overheen gegaan en een voor de hand liggende vraag zou zijn: Waarom niet eerder tot schrijven overgegaan? Het makkelijkste antwoord luidt, dat ik geen tijd had; er was zoveel te doen in mijn nieuw gevonden leven. Waarschijnlijker is het, dat de ervaring nog te ver weg in het achterhoofd verbannen zat. Pas later in mijn leven drongen de herinneringen zich steeds meer aan me op, nu ook duidelijker, zodat het gemakkelijker was ze op te tekenen.

En ding staat vast, dat hoop doet leven. Deze hoop, gevoed door geruchten en allerlei kleine zaken, hield de kampbewoners overeind. Ze mochten het niet af laten weten, want de meeste vrouwen hadden kinderen voor wie ze tot het uiterste hun best bleven doen. De meeste slachtoffers waren dan ook kleine kinderen, ouderen en nonnen. Hieruit kan men concluderen, dat men een doel moest hebben, wilde men een kans maken om te overleven. De meesten van ons hebben deze jaren overleefd, omdat de oorlog net op tijd was afgelopen. Het is dan ook wrang te moeten stellen, dat een paar atoombommen een einde aan onze ellende hebben kunnen forceren.

Yvonne Buffart